Cowes - Londen - Cowes januari 2003. Zeiltocht voor Yachtmaster opleiding

Maandag 20 januari monsteren we aan aan boord van "Whirlwind" voor een 12daagse reis naar Londen. Vertrek op 20 januari en de terugkomst in Cowes is gepland op 30 januari. Dit is de eerste reis tijdens onze opleiding. De bemanning bestaat uit Tim (schipper), Ben (maat) en een internationale mix van studenten: Jo (Engels), Carly (schots), Grenville (net verhuisd uit New York), John (Engels), Fons (nederland), Miro (kroatie), Jorge (Spaans), David (engels), James (Engels) en ikke.

De eerste dag kregen we uitleg over de boot boot aan de steiger in Cowes. Dit betekent dat er niet gezeild wordt. Balen dus nog een nachtje wachten. Wij waren al 3 weken in Cowes en het werd langzamerhand tijd dat we het ruime sop op gingen. Het eerste dat opvalt op "Whirlwind" zijn de enorme afmetingen van alle onderdelen en de grootte van het schip en mast. Het schip is 20meter (67voet) en de landvasten zijn 5cm doorsnede, vallen van 3cm doorsnede etc.

Whirlwind is een BT-challenge boot. Dit zijn boten gemaakt voor de BT-challenge race die 4 jaarlijks wordt gehouden. Dit is een round the world yachtrace die in etappes gevaren wordt (zie www.btchallenge.com) . Het wordt ook wel de zwaarste zeilrace genoemd omdat de route oost west is rondom de zuidpool, dus stroom en wind op de kop. De boot is 20meter, staal, weegt 50ton (!), en heeft een mooi kottertuig (twee fokken: yankee en staysail), 130pk mermaid motor. Kortom een aardig bootje.



De tweede dag zouden we uitvaren. Tim heeft het wachtsysteem opgesteld met de volgende rollen: watchleader, engineer, deckhand, navigator en natuurlijk motherwatch om bacon en beans te serveren. 4uur op en af tijdens de dag en 3uur op en af tijdens de nacht. Ik start als watchleader. Dat is mooi. De watchleader mag de boot aan en afmeren en sturen wanneer je wilt. De watchleader zorgt verder dat alle posten bezet zijn tijdens de diverse manouvres aan boord: zeilen hijsen, reef zetten, aanmeren etc. Voordat we uitvaren nog even tanken. Echter na het tanken bleek er diesel uit het plafond in de combuis te komen?? Dat is niet zo lekker dus eerst repareren en de volgende dag pas varen. Nog 1nachtje!

En weg zijn we. Op weg naar Londen. Het weer zit mee: geen ijs op het dek en de temperaturen zijn om te hebben. Wind is OK. Het blijkt dat deze 67voeter aardig weg komt. 9 knopen op een aandewindse koers is niet slecht. Iedereen moet nog een wennen aan de de deining en menig bemanningslid voelt zich niet helemaal 100%. Tim meldt even tussendoor de bijnaam voor Whirlwind: The vomitting comit. Dat is wel duidelijk ja.



24 januari komen we in Londen. De route naar London voert ons over de Thames. Op zich is het varen over de thames niet spectaculair. Uren op de motor is geen pretje voor zeilers, maar deze moeite wordt ruimschoots beloond bij aankomst in London. Prachtige plaatjes van wolkenkrabbers en als topper de Towerbridge. Zeker 's-avonds in het donker is dit zeer de moeite waart. Wij moeten echter 50meter voor de Towerbridge door de sluis naar St. Catherines dock. De kleine, knusse haven ligt in hartje London en heeft veel authentieke elementen. Ons schip heeft veel bekijks. Natuurlijk, wij zijn het grootste schip! Groter boten kunnen hier niet binnen. Hoewel iedereen flink gesloopt is wordt er natuurlijk een pint gedronken in de bar aan de haven. De volgende dag is er 3uur voor high speed pasagieren wat resulteert in een bliksembezoek aan St. Pauls Cathedral en een snelwandeling lans de Thames.





's-avonds om 17.00uur verlaten we de luxe, glitter en glamour van st-Caterines dock en duiken we weer in onze oilies klaar voor de terugtocht. Oilies is engels voor oliegoed maw ons zeilpak. Het openen van de sluis duurt net zo lang als toen we kwamen en na het verlaten van de sluis staat het compas op 90. De weerberichten zijn niet flauw: W-NW4-5bft in de ochtend en W-NW6-7bft in de avond. Dat wordt dus hakken richting Isle of Whight, dacht ik mezelf voorbereidend op een zware tocht. Aan het eind van de Thames gaat het richting Beachy Head en Dugeness, binnendoor bij de Good Wins. De berichten over de gezonken Tricolor stromen via alle communicatiemiddelen binnen. Ongelofelijk dat daar schepen tegenaan zijn gevaren. Echter de Tri Color ligt op de Sendentie bank die meer noordoostelijk ligt van ons. Het hakken valt wel mee, sterker nog: de aandewindse koers blijkt op dit schip gewoon een comfortabele koers, ondanks windsnelheden van 35knopen wind over het dek. Tijdens deze etappe hadden Carly en ik de Mother Watch en zit ik 90% van de tijd in de kombuis. Dat is dan weer minder (comfortabel). Ben niet ziek geworden maar ik voelde me niet lekker. Als het even tegen zit dan kun je het beste in de cockpit zitten. Bij mij werkt dat perfect.

In het donker om 23.00uur lopen we Brighton Marina aan. Brighton is de feeststad van Engeland met een mooie boulevard. Wij hadden echter geen tijd hiervoor en vertrokken 's-morgens om 9.30uu richting Porthsmouth. Het vertrek in Portsmouth belooft wederom niet veel goeds: voospelling windkracht 8 met uitschieters naar 9 uit het westen. Op zich vond ik dat wel een uitdaging. Ik was er van overtuigd dat dit met deze bemanning op dit schip geen gevaarlijke situatie zou opleveren en ik was benieuwd hoe de vomitting comit het zou doen bij extreme windsnelheden. En wederom geen probleem. Omdat het team steeds beter is ingewerkt, gaat het zeilen wisselen en een rif steken gaat steeds vlotter. In Portsmouth wederom niet gestapt, 's-morgens vroeg op. Voor een dagje op de Solent. Weer windsnelheden tot aan 40knopen. Dat is spectaculair. Whirlwind is een zogenaamde natte boot. Dat houdt in dat wanneer een grote golf de boeg raakt, een gedeelte van de golf over het voordek loopt. Bij grote golven komt het water via de gangboorden tot aan de cockpit. Ik heb nog een aanrader voor waaghalzen: op deze momenten voor bij de preekstoel staan is erg spannend. Wel aangelijnd blijven en muts op doen.

In totaal hebben we 606mijl gevaren. Ondanks het weer is de schade beperkt gebleven tot 1staysail (helemaal doorgescheurd van achterlijk tot voorlijk). Het belangrijkste wat we geleerd hebben is het werken in een wachtsysteem met de verschillende rollen. Nu moeten we 4 weken wachten tot de volgende tocht. Dat is ongeveer 28 nachten.